Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/131

 Dziewczę znowu zadrżało pod wrażeniem bóu, widocznie jednak mniej żywego od pierwszego.
 — Cóż widzisz? — zapytał Balsamo.
 — O! ależ to niepodobna! — odrzekła Andrea.
 — Cóż widzisz?
 — Młodzieńca, który od powrotu mego z klasztoru, śledzi mnie, chodzi za mną, pożera mnie oczyma, ale zawsze ukradkiem.
 — Cóż to za młodzieniec?
 — Nie widzę jego twarzy, tylko odzież; to prawie ubiór robotnika.
 — Gdzież on jest?
 — Przed schodami; cierpi, płacze.
 — Dlaczegóż nie widzisz jego twarzy?
 — Bo zasłania ją rękami.
 — To spojrzyj przez nie!
 Andrea jakby uczyniła wysiłek.
 — Gilbert! — wykrzyknęła. — O! wszak mówiłam, że to niemożebne!
 — A dlaczegóż niemożebne?
 — Bo on nie ośmieliłby się mnie kochać!... — odpowiedziało dziewczę z wyrazem najwyższej pogardy.
 Balsamo uśmiechnął się, jak człowiek, który zna ludzi i wie, że niema stopni społecznych, którychby nie przebyło serce, choćby nawet między niemi była przepaść.
 — I cóż on tam porabia przy schodach?