Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1314

 Rozstali się już na ulicy cichej i ciemnej. Balsamo udał się w lewo, Marat w prawo.
 Balsamo był punktualnym: nazajutrz o szóstej z rana pukał do drzwi mieszkania doktora.
 Ten spodziewał się wizyty i starał się ład zaprowadzić w saloniku.
 Kobieta jakaś krzątała się: trzepała meble, wycierała kurz, Marat pomagał jej, okurzając kwiaty, jedyną ozdobę tego poddasza. Trzymał jeszcze ściereczkę, gdy wszedł Balsamo.
 Doktór odrzucił ścierkę i zaczerwienił się, nie jak na stoika przystało.
 — Zastajesz mnie pan przy zajęciu gospodarskiem, dopomagam tej dobrej kobiecie. Trudno, nie jestem wielkim panem...
 — Nic w tem zajęciu dziwnego nie widzę, uważam je za stosowne dla młodego człowieka, lubiącego czystość. Lecz spiesz się pan, chwile są policzone.
 — Natychmiast; pani Grivette, gdzie moje ubranie? To moja służąca, lokaj, kucharka, intendent, a kosztuje mię dukata miesięcznie.
 — Oszczędność godna pochwały — rzekł Balsamo — oszczędność jest bogactwem biednych, mądrością bogaczy.
 — Proszę o kapelusz i laskę, zawołał Marat.
 — Wyciągnij rękę, panie doktorze — rzekł Balsamo — oto twój kapelusz i laska.
 — Przebacz, panie, roztargnienie.
 — No, gotów jesteś pan nareszcie?