Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1316

 — Nie ciekawym zdania o trupie.
 — Hola! mistrzu — odparł Marat z uśmiechem — tu ja jestem panem, znam się na rzeczy, toż to moja specjalność, podobno jestem świetnym anatomem.
 — Duma! duma! tylko duma! — szepnął Balsamo.
 — Co mówisz, mistrzu?
 — Nie traćmy czasu, wejdźmy.
 Marat wszedł pierwszy.
 Balsamo mu towarzyszył.
 Weszli do sali, gdzie na wielkim marmurowym stole leżały dwa martwe ciała: młodej kobiety i starca. Oboje przykryci byli jednem prześcieradłem; ludzie ci zapewne nie widzieli się w życiu, lecz śmierć zrównała ich, poddając pod skapel chirurga.
 Marat odrzucił nakrycie. Trupy leżały nagie.
 — Czy widok ten pana nie przestrasza? — spytał Marat ze zwykłą sobie fanfaronadą.
 — Smuci mię — odrzekł Balsamo.
 — Brak przyzwyczajenia. Ja mam ten widok codziennie przed oczyma, nie odczuwam więc smutku, a tem mniej odrazy. My, doktorzy, żyjemy z trupami.
 — Smutny przywilej! młodzieńcze.
 — Zresztą, dlaczego się smucić, lub czuć wstręt. Broni mię przed nim rozwaga i przyzwyczajenie.
 — Wytłumacz mi pan jaśniej to zdanie; nie dobrze je pojmuję: najprzód co do rozwagi.
 — Owszem. Dlaczegóż się bać martwego ciała,