Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1317

posągu z kości i mięsa, zamiast z marmuru lub granitu?
 — Rzeczywiście jesteś pan przekonany, że nic niema więcej w tem ciele?
 — Nic.
 — A w ciele żyjącem?
 — Ruch — odparł Marat bez namysłu.
 — A o duszy nie wspominasz wcale?
 — Nie znalazłem jej w ciele, które pokrajałem skalpelem.
 — Boś szukał tylko w trupach.
 — I na ciałach żyjących czyniłem doświadczenia.
 — Nie znalazłeś w nich nic więcej, niż w trupach?
 — Owszem, znalazłem cierpienie: Czy to nazywasz pan duszą?
 — Zatem nie wierzysz pan?
 — W co?
 — W duszę.
 — Ależ tak, tylko ja pod nazwą duszy rozumiem ruch.
 — Zatem wierzysz, doktorze, w duszę; bardzo się cieszę z tego.
 — Mistrzu, porozumiejmy się i nie odchodźmy od przedmiotu — mówił Marat z jadowitym uśmiechem. — My, lekarze, jesteśmy materjalistami.
 — Jakże to ciało jest zimne — szeptał, jakby w rozmarzeniu Balsamo. — Piękną musiała być ta kobieta.
 — Bardzo piękną.