Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1322

 — E, nie, proszę leżeć spokojnie — zapewniał Marat z fałszywym uśmiechem, który jednak pocieszył chorego, ale nie omylił Balsama.
 Młody chirurg zbliżył się do niego.
 — To straszna operacja — rzekł — kość jest złamana. On umrze nie z choroby, lecz z bólu; oto naco przyda mu się dusza.
 — Pocóż go więc operować? Dajcie mu lepiej umrzeć spokojnie.
 — Bo naszym obowiązkiem jest próbować, może się uda...
 — I tak strasznie ma cierpieć?
 — Okropnie.
 — Dlatego że ma duszę?
 — Tak, zanadto jest wrażliwy.
 — Dlaczego nie uleczyć najprzód duszy? Spokój jej możeby uratował ciału życie.
 — Próbowałem to zrobić.
 — W jaki sposób?
 — Słowami. Mówiłem do duszy, do inteligencji, do uczucia, słowami filozofa greckiego: „Cierpienie, ty nie jesteś złem!“ Mówiłem mu też: „Nie cierp“. Resztę pozostawiani duszy, niech nie cierpi. Jest to jedyne lekarstwo, jedyny sposób, znany obecnie. Gdy obcinałem głowę, ciało nic nie rzekło, chociaż operacja była ciężka; dlaczego? bo czucia już nie było, dusza odeszła, jak mówisz pan i spirytyści. A żywe ciało wydawać będzie straszne jęki — bo dusza w niem żyje. Zatkaj dobrze uszy, mistrzu! Zatkaj je mocno, ty, co jesteś tak czuły