Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1323

na jęki; zobaczysz, że dusza to straszna przeszkoda.
 — Sądzisz więc pan, że nigdy nie odłączymy duszy od ciała?
 — Spróbuj, mistrzu, masz okazję.
 — Tak, doktorze, piękna okazja, spróbuję.
 — Serjo?
 — Ależ tak.
 — W jaki sposób?
 — Nie chcę, aby ten biedny chłopiec cierpiał, wzrusza mię do głębi jego nieszczęście.
 — Jesteś genjalnym człowiekiem, mistrzu, lecz nie jesteś Bogiem Ojcem, ani Chrystusem, żeby móc to uczynić; biedak ten musi cierpieć.
 — Jeśli nie będzie cierpiał, czy go uratujecie?
 — To bardzo prawdopodobne, lecz nie mogę przesądzać.
 Balsamo spojrzał na młodego doktora z triumfem, podszedł do łóżka i przemówił do chorego, nietylko ustami i wzrokiem, lecz całą siłą swej woli, krwi i serca.
 — Śpij!
 W tejże chwili chirurg zabierał się do operacji.
 Ale na rozkaz Balsama, chory przymkął oczy i zwiesił głowę.
 — Zemdlałl — zawołał Marat.
 — Nie.
 — Ależ nie widzisz pan chyba, że chory stracił przytomność?
 — Nie, powtarzam; on tylko śpi.
 — Jakto? śpi?