Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1324

 — Tak.
 Wszyscy spojrzeli na obcego, uważając go za warjata.
 — Czyż, będąc zemdlonym, można mówić? — zapytał Balsamo.
 — Nie.
 — Pytajcie go, a otrzymacie odpowiedzi.
 — Młodzieńcze! — krzyknął Marat.
 — Nie trzeba mówić tak głośno — przerwał Balsamo — mów pan, jak zwykle.
 — Opowiedz nam, co czujesz?
 — Kazano mi spać, więc śpię — odrzekł pacjent.
 Głos był spokojny, stanowił zupełną sprzeczność z dawnymi jękami.
 Asystenci spojrzeli po sobie.
 — Teraz — rzekł Balsamo — odwiążcie go.
 — To niemożebne — rzekł chirurg — chory poruszy się i operacja na nic.
 — Nie poruszy się.
 — Kto mi zaręczy?
 — Ja i on sam. Spytajcie go.
 — Czy można cię rozwiązać? mój przyjacielu.
 — Można.
 — Czy obiecujesz leżeć spokojnie?
 — Jeśli mi każecie.
 — Rozkazuję ci.
 — Mówisz pan z taką pewnością siebie — rzekł naczelny operator do Balsama — że mam ochotę zrobić to doświadczenie.