Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1328

wiek, kochający naukę nadewszystko. Przyłożył mały opatrunek na arterje, które skurczyły się zaraz i krew przestała upływać. Teraz mógł nogę obandażować z łatwością.
 Balsamo triumfował; wszyscy zadawali mu pytania, gdzie się uczył i jaki skończył uniwersytet.
 — Skończyłem wydział medyczny w Niemczech, w Getyndze — odpowiedział — i sam wynalazłem środek na zatamowanie krwi, który wam tu przedstawiłem. Proszę was jednak, moi panowie, zatrzymajcie to w sekrecie, boję się stosu, a parlament Paryża może mię skazać nań, jako czarownika — dodał z ironją.
 Doktorzy zamyślili się głęboko; nawet Marat stracił jakoś pewność siebie. Jednak pierwszy oprzytomniał.
 — Mówiłeś pan przed chwilą, że jeśli spytamy pacjenta o rezultat operacji, odpowie nam dokładnie.
 — Jestem tego pewny — odparł Balsamo, — jak się nazywa nasz chory?
 — Hovard — odpowiedział Marat.
 Balsamo zwrócił się do łóżka.
 — Opowiedz nam, jak się ma teraz ten biedny Hovard?
 — Hovard, hm! — odpowiedział chory, — muszę wrócić z Bretonji do szpitala.
 — Dobrze więc, namyśl się i powiedz.
 — O!... on jest bardzo chóry: ucięto mu nogę.