Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/133

 — Chcę tego tylko, czego ty chcesz — wyrzekła Andrea z westchnieniem.
 — Zatem baron bardzo jest biedny?
 — Bardzo biedny.
 — Tak biedny, że nie może ci dostarczyć żadnej rozrywki?
 — Żadnej.
 — Więc nudzisz się w tym zamku?
 — Śmiertelnie.
 — Może jesteś ambitną?
 — Nie.
 — A czy ojca kochasz?
 — Kocham — odrzekło dziewczę prawie z wahaniem.
 — Jednakże zdawało mi się wczoraj wieczorem, że miłość tę córki dla ojca zasępia jakaś chmurka — podchwycił Balsamo z uśmiechem.
 — Mam żal do niego, że po warjacku zmarnotrawił majątek mojej matki, tak, że biedny Maison-Rouge nudzi się w garnizonie i niema pola aby nosić godnie imię swej rodziny.
 — Któż to jest Maison-Rouge?
 — To mój brat Filip.
 — Dlaczego nazywasz go Maison-Rouge?
 — Bo takie jest, a raczej było imię jednego z zamków naszych, i synowie najstarsi nosili je aż do śmierci swego ojca; poczem dopiero nazywali się Taverney‘ami.