Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1331

 — O!... jak to dobrze!... — przerwał żywo bretończyk, — nic nie czułem! co za szczęście!... nie odejmą mi więc nogi!...
 Lecz w tejże chwili nieszczęśliwy rzucił okiem: dostrzegł łóżko zakrwawione, a siebie bez nogi!
 Balsamo pociągnął profesora w kąt pokoju.
 — Słyszałeś pan, co mówił ten biedak?
 — Że wyzdrowieje.
 — I że nie umrze z głodu z żoną i dziećmi. Proszę cię, kolego, oto brylant, wartujący dwadzieścia tysięcy lirów; gdy chory wyzdrowieje, sprzedaj ten kamień, a pieniądze daj mu w mojem imieniu. Przyszłość jego rodziny będzie zabezpieczona.
 — Panie — rzekł chirurg z wahaniem — a jeśli chory umrze?...
 — Mówił, iż wyzdrowieje.
 — Dajmy na to; lecz nawet w tym razie nie mogę od pana przyjąć takiej sumy!
 — Doktorze!
 — Chyba pod warunkiem, że dam panu na nią kwit.
 — Jak się panu podoba.
 — Nazwisko pańskie?
 — Hrabia de Fenix.
 Operator wyszedł do sąsiedniego pokoju i po chwili podał Balsamowi papier, zawierający co następuje:
 „Otrzymałem od hrabiego de Fenix brylant, który ocenił na dwadzieścia tysięcy liwrów i sumę