Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1339

 Odźwierna podała list Maratowi.
 — Nie o list mi chodzi — rzekł chirurg, chciałem się z panią rozmówić.
 — Czego pan sobie życzy?
 — Chcę się dowiedzieć, co się dzieje z mym zegarkiem?
 — Ach, mój Boże, skądże ja o tem mogę wiedzieć? Wczoraj wisiał na zwykłem miejscu, nad kominkiem.
 — Mylisz się pani, cały dzień go nosiłem, dopiero o szóstej wieczorem, gdy wychodziłem, zostawiłem go w domu, z obawy, aby mi go w tłumie nie ukradziono. Pamiętam doskonale, położyłem go pod lichtarzem.
 — Zapewne więc tam leży.
 I odźwierna z najniewinniejszą miną podeszła do kominka, gdzie stały lichtarze, i podniosła właśnie ten pod którym doktór schował był zegarek.
 — Cóż... jest? — spytał Marat.
 — Niema! Może nie położyłeś go tam, panie Marat?
 — Ależ tak.
 — Szukaj więc pan.
 — Szukałem już, niema go jednak — mówił rozgniewany doktór.
 — Możeś go pan zgubił?
 — Przecież mówiłem już raz, że wczoraj tu go położyłem.