Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1345

 — Wczoraj wieczorem.
 — Gdzie leżał?
 — Pod lichtarzem.
 — Co z nim zrobiła pani Grivette?
 — Zaniosła go na ulicę Św. Jakóba.
 — Pod który numer?
 — Pod numer 20.
 — Na które piętro?
 — Na piąte.
 — Do kogo?
 — Do pewnego czeladnika szewskiego.
 — Jak on się nazywa?
 — Simon.
 — Co to za chłopiec?
 Odźwierna zacięła usta.
 — Pytam, skąd pani Grivette zna tego chłopca?
 To samo milczenie. Bahamo uczynił ruch ręką, nieszczęśliwa wyszeptała zdławionym głosem:
 — To jej kochanek.
 Marat wydał okrzyk zdziwienia.
 — Cicho? — zawołał Balsamo — niech sumienie mówi. — I zwrócił się do kobiety.
 — Któż ją namówił do kradzieży?
 — Nikt. Podniosła przypadkowo lichtarz, zobaczyła zegarek, djabeł ją skusił i zabrała.
 — Czy zrobiła to z potrzeby?
 — O! nie. Nie sprzedała zegarka.
 — Więc go dała komuś? Czy Simonowi?
 — Simonowi.