Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1349

 Czemże ja jestem dla państwa? jeśli nie niebezpiecznym człowiekiem? Jedyną moją obroną jest to, że oświecą masy; to mój pretekst, podobno dowodziłem, że myśl moja, to pochodnia która świat oświeci.
 „Dowodziłem również potrzeby równości, braterstwa ludów, tworzyłem plany na przyszłość, cóż mam za to?... spotykam ludzi z instynktami zwierzęcemi, ze zwyczajami, którychby się wstydzili barbarzyńcy... O! jestem winien!
 Przeczytał stronicą z „Wikarjusza-Sabaudzkiego“....
 — Hm, to tutaj... „Połączmy się, tylko jednością zdobędziemy szczęście“... Ja to napisałem! „Nasze cnoty powinny mieć siłą, jaką posiadają u innych występki“.
 Rousseau zasępił się.
 Niedługo wszystkie więzienia będą zapełnione ludźmi, stosującymi się do mych zasad, przed sądem wyciągną na świat moje dzieła i rzekną:
 — Jesteśmy zwolennikami Rousseau’a, filozofa!
 — Oh! jakże się śmiać ze mnie będzie Voltaire: On pierwszy rzuci się na mnie, jak osa.
 Myśl, że filozof z Ferney wyśmieje go, do rozpaczy doprowadzała genewczyka.
 — Jestem więc spiskowcem! ładnie, ładnie!
 Teresa wniosła śniadanie. Spostrzegła, iż Rousseau odczytuje swe dzieła.
 — Pięknie! — krzyknęła mu nad uchem, stawiając przed nim szklankę mleka — pan filozof