Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1351

 Kuglarz, była to najstraszliwsza obelga ze słownika Teresy.
 — No, no, moja przyjaciółko — odezwał się filozof — będziesz zadowolona... Mam sposób zreformowania świata bez ofiar i cierpień. Tak, tak, ten projekt już dojrzał. Nie będzie rewolucji! Wielki Boże! tylko bez rewolucji.
 — Zobaczymy, zobaczymy — odrzekła, krzątając się. — Co to dzwonią!
 Po chwilce wróciła.
 — Pochowaj te obrzydliwości!... słyszysz, prędko! jakiś młody człowiek chce się widzieć z tobą.
 — Kto taki?
 — Jakiś pan z królewskiego dworu.
 — Nie wymienił ci nazwiska?
 — Naturalnie, także pytanie!
 — Powiedz-że nareszcie...
 — Pan de Coigny.
 — Co?! Pan de Coigny? — zawołał Rousseau — nieodstępny towarzysz księcia delfina!
 — Zapewne ten sam. Śliczny chłopak, miły, grzeczny.
 — Idę, już idę.
 Rousseau spojrzał w lustro, poprawił na sobie ubranie, włosy i wszedł do saloniku.
 Młody magnat przyglądał się z ciekawością kolekcji roślin, zebranych przez filizofa. Drzwi skrzypnęły. Oficer ukłonił się wchodzącemu.
 — Czy mam honor mówić z panem Rousseau?