Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1355

 — Przysięgam panu, to niemożebne...
 — Słowo to jest nieznane królom.
 — Pomimo to, pozostanę w domu.
 — Nie sprawi mi pan tej przykrości, abym musiał wracać z odmową do Versalu, z odmową, która zapewne pierwszy raz w życiu spotkałaby delfinową. Byłbym w rozpaczy, musiałbym chyba wyjechać z kraju. To też nie odmawiaj, panie Rousseau, nie odmawiaj temu, który jest wielbicielem twego talentu, genjuszu raczej.
 — Doprawdy, argumenty, jakie pan daje, są doskonałe...
 Dajże się pan wzruszyć.
 — Nie, nie mogę, wszelkie podróże szkodzą mi niewymownie.
 — Czyż to można nazwać podróżą — półtorej godziny drogi.
 — Dla pana, dla takich koni, jak pańskie.
 — Wszystkie konie dworskie czekają na rozkazy pana, mieszkanie już przygotowane w Trianon, bo delfinowa nie pozwoli panu wracać w nocy do Paryża; delfin, zachwycający się twemi arcydziełami, zamierza pokój, w którym Rousseau prześpi tę noc, zamknąć na pamiątkę.
 Teresa wydała okrzyk zachwytu, naturalnie nie przez uznanie dla męża; oczarowała ją dobroć delfina.
 — Trudno — rzekł filozof — muszę się poddać, tak zręcznie mnie pan atakuje.
 — Starałem się chwycić cię za serce, panie.