Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1365

w eleganckim kostjumie byłby daleko jeszcze śmieszniejszym.
 Zbliżył się doń oficer jakiś.
 — Czy to pan Rousseau? — zapytał.
 — Tak jest — odpowiedział Jan Jakób.
 — Następczyni tronu chce mówić z panem, — dokończył oficer.
 Filozof powstał, bardzo wzruszony.
 Marja-Antonina czekała z nutami w ręku.
 Rousseau skłonił się uniżenie, wytłumaczywszy to sobie tem, iż kłania się kobiecie, nie przyszłej królowej Francji.
 Delfinową, z wrodzonym taktem i uprzejmością, rozmawiała z odludkiem i pytała go o sposób wykonania arji.
 Rousseau z zapałem rozwijał teorję deklamacji i śpiewu, gdy nadszedł król z kilku dworzanami. Stał w foyer i ze zdumieniem przysłuchiwał się lekcji, udzielanej dostojnej pani. Delfinową zbliżyła się do monarchy, mówiąc:
 — Pozwoli Wasza Królewska Mość, iż mu przedstawię naszego autora.
 — Naszego autora? — powtórzył król, szukając czegoś w pamięci.
 Rousseau stał, jak na rozżarzonych węglach.
 Inkwizytorskiem spojrzeniem badał Ludwik XV nieogoloną brodę, zmiętoszony żabot, źle uczesaną perukę największego pisarza Francji.
 Delfinowa mocno żałowała biedaka.