Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1369

 — Co się stało? — zapytał hrabia, przypatrując się niepozornej figurze starca.
 — Ależ to pan Rousseau! — krzyknęła pani Dubarry.
 — Rousseau z Genewy? — spytał hrabia tonem ucznia na wakacjach.
 — Tak, ten sam, hrabio.
 — Jakże się pan miewa panie filozofie? — zawołał hrabia — śliczne rzeczy pan komponuje.
 — Panie... wyjąkał Rousseau.
 — Muzyka cudna, urocza! odpowiadająca w zupełności umysłowi i sercu jej twórcy — dodała Dubarry.
 Tym razem filozof spojrzał w oczy hrabinie.
 — Pani... — odrzekł szorstko.
 — Hrabino, przerwał d’Artois, ja będę grał Colin’a, a ciebie zapraszam na Colettę.
 — Z całego serca przystaję, tylko nie wiem, czy potrafię zadowolnić mistrza.
 Rousseau poświęciłby życie w tej chwili, aby móc tej metresie odpowiedzieć po swojemu. Ale cóż, głos, ton, pochlebstwo, piękność zamknęły mu usta.
 Chciał uciec.
 — Panie Rousseau — rzekł d’Artois, zagrodziwszy mu przejście — naucz mnie pan roli Colin’a.
 — Ja bo nie śmiem prosić o wskazówki do mej roli Coletty — dodała skromnie czarodziejka, podbijając do reszty filozofa.