Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1370

 — Pan Rousseau mnie nienawidzi — szepnęła towarzyszowi.
 — Cóż znowu! któżby nienawidził panią? — wykrzyknął książę, — któżby to potrafił?
 — Tak jest jednakże, niestety!..
 — Pan Rousseau jest za uczciwym i za genjalnym, aby mógł nienawidzieć tak zachwycającą kobietę.
 Rousseau westchnął i wymknął się wąskiem przejściem, pod ścianą, nie miał jednakże dzisiaj szczęścia, natrafił znów na dwóch mężczyzn; pierwszy był młody, drugi mógł mieć lat około pięćdziesięciu.
 Usłyszeli oni śmiech hrabiego d’Artois i jego wołanie:
 — Ach! panie Rousseau, uciekasz przed hrabiną Dubarry! cha! cha! cha! gdy to opowiem, nikt mi nie będzie chciał wierzyć, doprawdy!
 — Rousseau? — szepnęli dwaj panowie.
 — Zatrzymaj go! bracie i ty panie de la Vauguyon, proszę, zatrzymaj go!...
 — A tom się dostał! — pomyślał z rozpaczą filozof.
 Jednym z panów był hrabia Prowancji, drugim — nauczyciel dzieci królewskich.
 Hrabia Prowancji zatrzymał filozofa.
 — Dobry wieczór — rzekł zwykłym swym szorstkim tonem.
 Rousseau skłonił się, zupełnie tracąc głowę.
 — A! bardzo mi przyjemnie spotkać pana, odezwał się książę.