Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1371

 — Znów komplementy! Toż to idjoci, ci wielcy panowie — pomyślał filozof.
 — Czytałem pańskie tłumaczenie Tacyta.
 — Aha — pomyślał Rousseau — to widocznie jakiś uczony.
 — Niełatwa to rzecz tłumaczyć Tacyta.
 — Napisałem to w przedmowie.
 — Pamiętam, pamiętam tę sławną przedmowę, zaznaczyłeś pan w niej, że nietęgo znasz łacinę.
 — Przyznaję.
 — Pocóż więc było brać się do nieswoich rzeczy, panie Rousseau?
 — Traktowałem to jako ćwiczenie stylu.
 — Zupełnie źle przetłumaczyłeś niektóre ustępy, panie Rousseau, np.: imperatoria brevitate przełożyłeś na: mowa poważna i krótka.
 Rousseau wytężył pamięć.
 — Tak jest, tak — rzekł młody książę z miną zupełnie pewną siebie — tak pan to przetłumaczyłeś w tym paragrafie, gdzie Tacyt opowiada jak Pizon przemawiał do żołnierzy...
 — Więc cóż?
 — Więc to, mój panie, iż „imperatoria brevitate” oznacza myśl zupełnie inną, znaczy: „ze zwięzłością dowódcy.” Czy nie tak, panie de Vauguyon?
 — Naturalnie, że tak — odrzekł guwerner.
 — Zaraz, jeszcze coś sobie przypomnę z tego tłumaczenia, jeszcze coś, co zwróciło moją uwagę.
 Rousseau zbladł.