Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1379

wadził barona tylnemi drzwiami do loży, gdzie usłyszeli co następuje:
 — Czy mam czekać z kolacją na Waszą Królewską Mość? — zapytała Dubarry.
 — Jestem tak znużony hrabino... że musisz mi przebaczyć... nie mogę ci służyć dzisiaj.
 Hrabina zatrzęsła się z oburzenia, skłoniła się nisko i wyszła.
 Prawie we drzwiach spotkała delfina, który udał, że jej nie widzi.
 — Królu, czyż będziemy mieli zaszczyt widzieć cię przy naszym stole w Trianon?
 — Dziś nie, mój synu, w tej chwili odmówiłem właśnie hrabinie; bawcie się jak najlepiej, moje dzieci, chcę dziś pozostać sam.
 Delfin skłonił się i wyszedł śpiesznie.
 Król dał wtedy znak Richelieu’mu.
 — Mam ci coś powiedzieć, książę....
 — Najjaśniejszy Panie...
 — Jestem bardzo niezadowolony. Chcę cię prosić, abyś wytłumaczył mi jedną rzecz.
 Będę dziś sam, dotrzymaj mi towarzystwa przy kolacji.
 Ludwik XV spojrzał na barona.
 — Zdaje mi się, że znasz, książę, tego pana?
 — Barona de Taverney? Znam, Najjaśniejszy Panie.
 — A! to zapewne ojciec tej cudnej śpiewaczki?...
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie.