Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1383

 — Mylisz się, Andrea, to gołąbka niepokalana.
 — W takim razie, szukaj biedaczce męża, nie można zostać niczem wyższem, mając taką brzydką wadę.
 Taverney z niepokojem patrzył na księcia.
 — Szczęściem — ciągnął dalej marszałek, — król jest tak zakochany w Dubarry, że na nikogo nie zwraca wcale uwagi.
 Niepokój barona zamienił się w przerażenie.
 — To też — mówił wolno Richelieu, — uważaj to za żarty tylko. Możesz być spokojnym o córkę, baronie, zwrócę to zaraz królowi...
 — Co takiego?... — zawołał baron i pobladł.
 — Najjaśniejszy Pan chciał ofiarować mały prezent pięknej Andrei.
 — Prezent?!... — wykrzyknął Taverney z entuzjazmem. — Co takiego?...
 — Ech! głupstwo — rzekł marszałek, — patrz oto.
 Richelieu podał przyjacielowi ozdobne puzdro, wysłane atłasem.
 — Co zawiera to puzderko?...
 — Bagatelkę... Naszyjnik wartości kilku tysięcy liwrów!... Jego Królewska Mość chciał go ofiarować pięknej śpiewaczce, a ja nic w tem nie widzę nadzwyczajnego. Skoro jednak ma to przerazić pannę Andreę, niema już o czem mówić.
 — Odmawiając, obrazi króla.
 — Naturalnie, lecz cnota zwykle kogoś obraża.