Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1386

 Richelieu wzruszył ramionami.
 — Bierzesz, czy nie?
 Taverney wyciągnął rękę.
 — Przyznaj, że to szczyt moralności, to twoje posłannictwo od króla do córki.... co? Jan-Jakób Rousseau przyznałby bez wahania, iż nieboszczyk Józef... ten co to z Putyfarą... rozpustnikiem jest wobec ciebie....
 Marszałek mówił wolno i zupełnie serjo, to też baron uścisnął rękę przyjacielowi.
 — Dzięki ci — rzekł serdecznie, — Andrea przyjmie ten podarek.
 — Będzie to dopiero wstęp do karjery, baronie.
 — Stokrotnie dziękuję, marszałku.
 — Jeszcze słówko; nie zdradź się przed nikim o tej łasce, szczególniej przed przyjaciółmi Dubarry. Hrabina gotowa opuścić króla natychmiast i drapnąć gdzie pieprz rośnie. Ja byłbym wtedy zgubiony.... bądź więc dyskretnym, proszę cię o to!..
 — Zaufaj mi mój drogi, będę milczał jak grób. Ale podziękuj za mnie Jego Królewskiej Mości.
 — Dobrze. W imieniu twojem i czarującej baronówny. Słuchaj Taverney.... Dam ci sposobność podziękowania osobiście; Ludwik XV zaprasza cię do siebie na kolację.
 — Mnie?
 — No, tak.... ciebie. Będziemy w kółku familijnem: Król, ja i ty pomówimy o cnocie twej Andrei.