Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/139

 — Patrz! — odrzekł Balsamo, bez litości doykając pałeczką stalową piersi dziewczęcia.
 Andrea załamała ręce; starała się oprzeć eksperymentom tyrana. Na usta jej wystąpiła piana, jak niegdyś u Pythji, siedzącej na świętym trójnogu.
 — O! widzęl widzę! — zawołała z rozpaczą, gdy jej wola została przełamana.
 — Co widzisz?
 — Kobietę.
 — O! — wyszeptał Balsamo z dziką radością — wiedza więc nie jest czczym wyrazem, jak cnota; Mesmer zwyciężył Brutusa. No, opisz mi tę kobietę, ażebym się dowiedział, czy dobrze widzisz.
 — Cera ciemna, oczy niebieskie, włosy czarne, ręce nerwowe.
 — Co teraz porabia?
 — Jedzie, pędzi, unosi ją koń wspaniały, okryty potem.
 — W którą stronę?
 — Tam, tam — rzekło dziewczę, wskazując na wschód.
 — Dokąd ta droga prowadzi? czy do Chalons?
 — Tak.
 — To dobrze — rzekł Balsamo — i ja tam się udaję. Do Paryża zmierza, jak i ja. To dobrze, odnajdę ją w Paryżu. Teraz odpocznij — wyrzekł do Andrei, odbierając jej pukiel, którego nie wypuściła z ręki.