Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1391

 — Ja zazdrosny?... — zawołał ze śmiechem Ludwik XV — czy serjo to mówisz marszałku?
 Richelieu rzeczywiście nie wierzył temu, co mówił. Przeciwnie, był przekonany, iż król pyta dlatego, aby się upewnić, czy Dubarry nie powróci do Trianon.
 — Posłać więc sekretarza mego na zwiady?
 — Poślij go, książę.
 — Natychmiast!... Co Wasza Królewska Mość zamierza robić przed kolacją?...
 — Nic, każemy ją podać sobie niezadługo. Czy uprzedziłeś, marszałku, wiadomą osobę?
 — Jest w przedpokoju.
 — Cóż odpowiedziała?..
 — Składa najgorętsze podziękowanie.
 — Ojciec, a córka?
 — Nie otrzymała jeszcze pudełka.
 — Słuchaj książę, jeśliby hrabina powróciła?...
 — Nie sądzę, aby była zdolną do czegoś podobnego.
 — Kobieta zazdrosna nie cofa się nigdy przed niczem. A ciebie nie cierpi piekielnie.
 Richelieu skłonił się uniżenie.
 — Wiem o tem, Najjaśniejszy Panie!...
 — Nienawidzi również pana de Taverney.
 — Jeśli Wasza Królewska Mość raczyłby poszukać w pamięci, jestem pewien, że znalazłby i trzecią jeszcze osobę, której pani Dubarry tak jak mnie nienawidzi...
 — Kogo?...