Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1397

 — Że nie, to nie — potaknął Ludwik XV — przyznaję się otwarcie do tego.
 — Ludwik XIV był tymczasem tak nabożnym, iż zdumiewał nawet starszą od siebie panią de Maintenon. Czyż można więc porównać Ciebie, Najjaśniejszy Panie, z Ludwikiem XIV?
 Monarcha był wyjątkowo łaskawym tego wieczoru, mowa księcia podobała mu się widocznie.
 Richelieu dał znak baronowi, że może mówić.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł Taverney — jakże ci mam podziękować za upominek, ofiarowany mej córce?
 — Nie ma za co, baronie, — odparł król; panna de Taverney zwróciła moją uwagę swą pięknością i szlachetną postawą. Gdyby córki moje dobierały sobie teraz otoczenie, panna Andrea pierwsza znalazłaby się na liście dam honorowych. Zdaje mi się, że jej Andrea na imię?
 — Tak jest — zawołał uszczęśliwiony baron.
 — Śliczne imię! Podoba mi się ta młoda dzieweczka i będę pamiętał o niej. Zdaje mi się, że nie ma wielkiego posagu?
 — Niestety!
 Więc ja się zajmę jej małżeństwem.
 Taverney ukłonił się nisko.
 — Wasza Królewska Mość raczyłby szukać męża dla mojej córki?... My tak jesteśmy biedni...
 — Zdaje mi się jednak że mamy czas na to; córka pańska jest jeszcze bardzo młodem dzieckiem.