Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1398

 — O! bardzo! boi się ona, a nawet ma wstręt do małżeństwa.
 — To zabawne — odezwał się uśmiechnięty Ludwik XV, spoglądając na marszałka i wstając zarazem od stołu.
 — Marszałku!
 Richelieu zbliżył się do króla, odeszli kilka kroków.
 — Czy mała była zadowolona?
 — Z czego?
 — Z klejnotów.
 — Przebacz, Najjaśniejszy Panie, że zniżam głos, ze względu na ojca.
 — Więc cóż?
 — Że filutka ma wstręt do małżeństwa, to prawda, ale to także prawda, że nie czuje wstrętu do Waszej Królewskiej Mości.
 Król kontent był z dyplomaty, który pobiegł do Taverney’a, dyskretnego o tyle, iż gdy zobaczył monarchę, oddalającego się z księciem, wyszedł do sąsiedniej galerji. Udali się do ogrodu. Wieczór był cudowny. Dwóch lokai szło przed nimi z zapalonemi pochodniami; zdala gorzał od świateł pawilon następcy tronu, gdzie podejmowano prawie cały dwór. Muzyka grała menueta, bo zaraz po kolacji rozpoczęły się tańce.
 Gilbert, ukryty w gąszczu bzów i buldeneżów, patrzył na cienie, poruszające się na tle zasłon okiennych; rozmowa idących zwróciła na nich uwagę tego nocnego ptaka.