Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1401

była prawie zropaczoną w tej chwili; łzy stanęły jej w oczach.
 — Dlaczego taką ci przykrość sprawia mój wyjazd? W życiu żołnierza to rzecz zwyczajna, siostrzyczko.
 — Wiem o tem — szepnęła banorówna — a jednak... dokąd jedziesz?
 — Garnizon stoi niedaleko... w Reims, ale niedługo udaje się do Strassburga.
 — Kiedy wyjeżdżasz?
 — Natychmiast.
 — Więc przyszedłeś pożegnać się ze mną?
 — Tak siostrzyczko.
 — Pożegnać się ze mną? — powtórzyła Andrea.
 — Czy masz mi co powiedzieć siostrzyczko droga — rzekł Filip i spojrzał znacząco na Nicolinę, przypatrującą się ze zdumieniem swej pani, tak zasmuconej.
 — Wyjazd oficera nie jest niczem nadzwyczajnem moja droga.
 Andrea powściągnęła łzy, zarzuciła szal na ramiona i rzekła, zwracając się do brata:
 — Chodź, Filipie, odprowadzę cię do krat parku, mam ci wiele do powiedzenia.
 Słowa te były dla subretki rozkazem do odejścia.
 Filip podał ramię Andrei i zeszli ze schodów. Młoda dziewczyna drżała całem ciałem, a w końcu rozpłakała się gośno.
 — Co tobie? droga moja — zawołał Filip — co tobie, na litość boską, Andreo!