Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1406

 — Przecież ty mu pozostajesz — odrzekł Filip, chcąc zręcznie uniknąć odpowiedzi.
 — Baron widuje mnie bardzo rzadko.
 — Prosił mnie właśnie, abym cię uprzedził, iż odwiedzi cię dzisiaj. On kocha cię, Andreo, ale po swojemu; która to jednakże godzina, siostrzyczko moja?...
 — Trzy kwadranse na pierwszą.
 — Już od godziny powinienem być w drodze, a zatem...
 Andrea uścisnęła młodego oficera.
 — Żegnaj mi — rzekła, udając spokój — żegnaj mi bracie.
 Filip przycisnął ją do piersi.
 — Dowidzenia, siostrzyczko, a pamiętaj o obietnicy.
 — Jakiej?
 — O listach.
 — Wątpisz o tem? — wyjąkała zaledwie dosłyszalnym głosem, bo zupełnie była złamana.
 Filip skoczył na konia, którego służący trzymał przy bramie.
 — Dowidzenia! dowidzenia!
 Koń ruszył galopem.
 Andrea oparła się o kraty, nogi się chwiały pod nią; upadła na stojącą obok ławeczkę i pozostała tak bez ruchu i bez sił.
 — Boże! mój Boże!... — szeptała rozpaczliwi — czemu jestem tak samotna na świecie!