Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1424

budzeniu, iż spokój zadziwił go niezmiernie, przeczuwał coś niezwykłego.
 Lorenza sennie patrzyła na niego.
 — Proszę, usiądź pan obok mnie — odezwała się w końcu.
 — Usiąść? — odrzekł z zapałem. — Ty wiesz, najdroższa moja, iż mam jedno tylko życzenie: życie ci poświęcić.
 — Proszę pana, siądź na tem krzesełku — powtórzyła, Lorenza tym samym co pogrzednio głosem.
 — Zrobię wszystko, co zechcesz, droga moja.
 I siadł obok młodej kobiety.
 — Mam prośbę do pana — powiedziała czule młoda kobieta.
 — Dziecko najdroższe! — wołał, coraz więcej zachwycony jej zachowaniem się, Balsamo — mów tylko, mów.
 — Mam prosić o jedno tylko, lecz tego pragnę gorąco, uprzedzam pana.
 — Powiedz, Lorenzo, czego sobie życzysz, choćby mnie to miało kosztować pół życia, uczynię to dla ciebie.
 — Kosztować cię to będzie tylko chwilkę czasu, drogi panie.
 Balsamo, wzruszony tą anielską dobrocią, przemyśliwał nad tem, coby mogło sprawić przyjemność biednemu dziewczęciu.
 — Zapewne pragnie jakiejś towarzyszki — pomyślał — jest to niebezpieczne trochę, ale zgodzę się przez wzgląd na jej fatalne odosobnienie.