Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1427

 — Przysięgnij, że nigdy, pod żadnym pozorem, nie zdradzisz wynalazku Althotas’a.
 — Przysięgnę.
 — Przysięgnij, iż nigdy nie wspomnisz o naszych zebraniach politycznych!
 — I na to zgadzam się w zupełności. Czy to już wszystko?...
 — Nie, przysięgnij — bo to rzecz dla mnie najważniejsza, Lorenzo, bo od tego zależy szczęście moje, przysięgnij, że nigdy mnie nie porzucisz. Tego żądam i pod tym warunkiem mogę ci ofiarować wolność.
 Młoda kobieta zadrżała.
 — W jakiej formie ma być ta przysięga?...
 — Pójdziemy razem do kościoła, przyjmiemy razem komunję świętą i wtedy przysięgniesz na to, co ci dopiero mówiłem. Przełamiemy hostję na połowę, jedną ty przyjmiesz, drugą ja; przysięgniemy wzajemnie: ty, że nie zdradzisz mnie nigdy, ja że życie poświęcę, aby cię uczynić szczęśliwą.
 — Nie!... to nie przysięga, to bluźnierstwo!
 — Przysięga nigdy nie jest bluźnierstwem, stać się niem może dopiero wtedy, gdy ją złamiesz.
 — Nie mogę przysiąc.
 — Miej więc cierpliwość, Lorenzo — rzekł Balsamo bez gniewu, lecz surowo.
 Czoło Lorenzy zachmurzyło się nagle.
 — Odmawiasz mi więc? — spytała.
 — Nie ja, ty raczej to czynisz. Słuchaj, Lorenzo, co mogę uczynić dla ciebie: Bóg, wypadek,