Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1430

lecz nie będę zamkniętą, będę miała ogród, będę mogła odetchnąć powietrzem, przejdę się choć po cmentarzu. Panie, złożę ci przysięgę jaką zechcesz, ale pozwól mi iść do klasztoru. Balsamo — błagam cię!...
 — Lorenzo!.. Lorenzo!... nie możemy się rozłączyć, nie żądaj tego, co przechodzi poza granicę tego domu.
 — Nie chcesz więc? — spytała przygnębiona.
 — Nie mogę.
 — Czy to ostatnie słowo?...
 — Ostatnie i nieodwołalne.
 — Mam jeszcze jednę prośbę — rzekła z uśmiechem.
 — O!... skarbie mój, uśmiechaj się, uśmiechaj, mój aniele, za tym uśmiechem poszedłbym w ognie piekielne!...
 — Powiedziałeś przed chwilą, iż nadejdzie dzień, w którym będę wolną i szczęśliwą.
 — Przysięgam ci, że czekam tego dnia z równą, jak ty, niecierpliwością.
 — Balsamo, mogę nią być natychmiast!... — rzekła ze słodyczą. — Jestem bardzo wyczerpana, jestem bardzo a bardzo słaba, widzisz, tyle cierpiałam!... przyjacielu drogi, słuchaj mnie: od ciebie zależy, aby dzień dzisiejszy był dniem mego szczęścia.
 — W jaki sposób? — spytał zmęczony Balsamo.
 — Otóż...