Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1432

mknąłeś mię tutaj, nienawidzę cię! strasznie nienawidzę!
 — A ja kocham cię nad życie i nauczę cię kochać życie.
 — Nie, nie, to niemożebne, ja kocham śmierć tylko!
 — Dziecko moje, miej litość.
 — Śmierć lub życie! — krzyknęła Lorenza, nieprzytomna z rozpaczy — dziś lub nigdy! odpowiadaj co mi dasz, śmierć, czy życie?
 — Życie, Lorenzo, życie.
 — Zatem wolność.
 Balsamo milczał.
 — Więc śmierć, śmierć za pomocą trucizny, podanej podczas uśpienia. O!... uczyń to, uczyń koniecznie.
 — Życie i cierpliwość, Lorenzo.
 Zaśmiała się strasznym śmiechem, cofnęła się w tył, wyciągnęła z kieszeni cienki sztylet i z szybkością błyskawicy zagłębiła go w piersiach.
 Balsamo krzyknął przeraźliwie: rzucił się ku niej i wyrwał jej sztylet z ręki, zanim zdołała zadać drugi cios. Pasując się z nią, zranił się sam w dłoń.
 Trwało to sekundę zaledwie, złożył nieszczęśliwą na łóżku i wyciągając ku niej zakrwawioną rękę, zawołał:
 — Śpij, Lorenzo, śpij, rozkazuję ci!
 — Nie! nie! — szepnęła Lorenza — gdzie sztylet? nie będę spała! nie!...