Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1441

 — Dobrze, ale niechże się dowiem nareszcie, o co chodzi.
 — Owszem, jeżeliś taka ciekawa... Uciekniesz z panem Beausire!
 — Jeżeli pan sobie tego życzysz?...
 — Nie żądam niczego, moja mała.
 Subretka poznała, że nagli zanadto trochę.
 — Czekam na rozkazy, panie marszałku.
 — Udasz się do twego kochanka i powiesz mu: „Jesteśmy zdradzeni, nie martw się jednak, mam protektora, który uratuje mnie z Salpêtrière, a ciebie z Saint-Lazare.“
 Nicolina patrzyła zdumiona na księcia.
 Richelieu zrozumiał, co miało znaczyć to spojrzenie.
 — Będę pamiętał o kosztach podróży — powiedział w końcu.
 Nicolina milczała.
 — Wiem, o czem myślisz, stokrotko.
 — Być może, jesteś pan tak domyślnym...
 — Myślisz nad tem, zapewne, iż w razie, gdyby panna Andrea potrzebowała cię w nocy i nie znalazła obok siebie, zrobiłby się alarm i zatrzymanoby cię w Trianon.
 — Nie o tem myślę; przyznam się panu, iż pomimo wszystko, wolę tu jednakże pozostać.
 — A jeżeli schwytają pana Beausire.
 — Cóż mnie to obchodzi!
 — A gdyby cię wydał?
 — To niechaj sobie wyda.