Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1445

 — Beausire mi nie uwierzy, muszą mu dać dowody na to, co powiem.
 Richelieu wyjął z kieszeni kilka biletów bankowych.
 — Masz tymczasem tyle...
 — Obliczysz się, książę, ze mną zaraz, skoro wrócę od Beausire’a?...
 — Ej... to wolę oddać ci teraz wszystko.
 Wyliczył uszczęśliwionej subretce w papierach i w złocie dwadzieścia tysięcy franków.
 — To twoje, zabieraj sobie.
 — Dziękuję. A teraz gdzie to, co najważniejsze?
 — Płyn?
 — Tak.
 — Noszę go zawsze przy sobie, masz...
 Nicolina uśmiechnęła się ironicznie.
 — Ale... ale... Trianon zamykają co wieczór, a ja nie mam klucza.
 — Ale ja go mam zato, moja mała.
 — Prześlicznie wszystko się składa, jak widzę; myślałby kto... no, nie mam czasu, żegnam cię, panie marszałku.
 — Jakto, żegnam?
 — Nie zobaczymy się już, szanowny panie, ucieknę zaraz, gdy panienka zaśnie.
 — Masz słuszność, mała, żegnam cię zatem...
 Nicolina ukłoniła się szybko i znikła w parku.
 — Wygrałem i tym razem — szepnął Richlieu, ale ta szelma zirytowała mnie swą przebiegłością.