Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1448

 — Ale... — rzekł.
 Nicolina przerwała mu opryskliwie.
 — Jeżeli się cofasz, to oddawaj te pięćdziesiąt luidorów i bywaj zdrów.
 — Nie cofam się, boję się tylko o przyszłość.
 — Czyją?...
 — Twoją....
 — Moją?
 — Tak jest, pięćdziesiąt luidorów, to niewielki majątek, Nicolino, a co będzie potem?... Gotowaś żałować Trianon..
 — Jakiś pan delikatny, panie Beausire, doprawdy, że mnie zdumiewasz, ale uspokój się; ja mam jeszcze pieniądze — powiedziała i potrząsnęła sakiewką.
 Oczy oficera zabłysły.
 — W ogień bym skoczył za tobą...
 — Takiego poświęcenia nie żądam... ale za półtorej godziny?...
 — Napewno, Nicolino, daj całusa.
 — Cicho, szalony!... jeszcze nas kto spostrzeże.
 — Nie jestem szalony, lecz zakochany.
 — Hm....
 — Nie wierzysz mi, stokrotko?
 — Wierzę, wierzę, lecz pamiętaj, aby konie były dobre.
 — Nie troszcz się oto.
 Pożegnali się i rozeszli; Beausire jednak wrócił za chwilę.
 — Pst!... pst?...