Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/145

szatą niewinności, niech i mnie dostanie się z mej kilka strzępków!...
 Tym razem postanowienie Gilberta było niezachwiane, rzucił się do salonu.
 Ale, gdy miał już przestąpić próg, ręka czyjaś wysunęła się z cienia i pochwyciła go energicznie za ramię.
 Gilbert obrócił się przerażony, zdawało mu się, że serce wyskoczy mu z piersi.
 — A! mam cię nareszcie, bezwstydniku! — szepnął mu do ucha głos gniewny — teraz wyprzyj się jeszcze, że nie masz z nią schadzek, spróbuj kłamać, że jej nie kochasz...
 Gilbert nie miał nawet siły, ażeby ramię wyrwać z tego uścisku.
 A jednak nie było to tak trudno. Przytrzymywała go tylko dłoń młodej dziewczyny.
 Była to Nicolina Legay.
 — Czegóż chcesz? — spytał tylko zniecierpliwiony.
 — A! chcesz, ażebym zapytała się głośno? podchwyciła Nicolina groźnie.
 — Nie, nie, chcę ażebyś milczała — odparł Gilbert z zaciśniętemi zębami, pociągając Nicolinę za sobą do przedpokoju.
 — To chodź ze mną.
 Tego tylko chciał Gilbert, bo, idąc z Nicoliną, oddalał się od Andrei.
 — Dobrze, idę z tobą.