Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1464

 — Możesz iść za mną wszędzie?
 — Mogę.
 — Chodź zatem.
 — Dobrze!... — zawołała Andrea — jesteśmy w Paryżu, przechodzimy bulwary... jesteśmy na małej uliczce, oświeconej jedną latarnią.
 — Tak... tak... wejdźże z łaski swej do mego mieszkania.
 — Owszem, jesteśmy już w przedpokoju i oto schody, po prawej stronie jakaś ściana, a! znowu schody.
 — Idź po nich! prędzej! prędzej!
 — Jestem w pokoju; widzę skóry lwie i zbroje. Co to? otwiera się blacha od kominka.
 — Przechodźmy; gdzie teraz jesteś?
 — W jakimś bardzo oryginalnym pokoju, w pokoju, którego okna są zakratowane... O! jakiż tu nieład straszliwy.
 — Pusty pokój? nieprawdaż?
 — Pusty.
 — Czy mogłabyś dojrzeć osobę, która go zamieszkiwała?
 — Gdybym miała jakąś rzecz, do niej należącą.
 — Oto masz jej włosy.
 Andrea przycisnęła włosy do piersi.
 — O! widziałam już raz przedtem tę kobietę, gdy pędziła w stronę Paryża.
 — Czy możesz mi powiedzieć, w jaki sposób uciekła i co robi od dwóch godzin?