Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1465

 — Czekaj, czekaj; leży na sofie z odkrytą piersią, w której ma ranę głęboką.
 — Proszę cię, Andreo, nie opuszczaj jej.
 — Śpi... budzi się... szuka czegoś wokoło siebie, wyciąga chustkę, wskakuje na krzesło; przeciąga chustkę przez kratę okna... O! mój Boże!
 — Chce się więc powiesić?
 — Tak, zdecydowana jest zupełnie na śmierć. Przestraszyła się, wyciąga chustkę... schodzi z krzesełka... och! biedna kobieta!...
 Jak ona płacze! jak ona cierpi, jak załamuje ręce! szuka miejsca, o króre mogłaby roztrzaskać głowę.
 — Boże Wszechmogący! Wielki Boże! — szeptał Balsamo.
 — Zbliża się do kominka. Kominek zdobią dwa lwy marmurowe, biedna, chce zabić się o ten marmur.
 — Dalej?... co dalej?... patrz! patrz, Andreo!
 — Zatrzymała się...
 Balsamo odetchnął.
 — Patrzy...
 — Na co? — spytał Balsamo.
 — Spostrzegła krew na oku lwa.
 — Boże! Boże! — szepnął Balsamo.
 — Tak, to krew, skąd ona jednak się tu wzięła? wszak kobieta nie zraniła się jeszcze: O! to pańska krew!
 — Moja krew! moja! — wyjąkał Balsamo z rozpaczą.