Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1466

 — Twoja!... skaleczyłeś się w palec nożem, nie, nie nożem... to był sztylet, potem oparłeś rękę na oku lwa. Widzę to.
 — Prawda, prawda, ale jak ona uciekła?
 — Poczekaj Przypatruje się tej krwi, namyśla się, opiera rękę na skrwawionem miejscu. A!... oko lwa się usuwa i blacha się otwiera.
 — Co za lekkomyślny, co za straszny głupiec ze mnie. Sam się zdradziłem. Więc ona tą drogą uciekła?
 — Przebacz jej, to taka nieszczęśliwa istota!
 — Gdzie jest?... dokąd dąży?... Idź za nią, żądam tego.
 — Czekaj; zatrzymała się w zbrojowni, szuflada jakaś stoi tu otworem; na stole widzę szkatułkę, której schować zapomniałeś. Poznaje tę szkatułkę, bierze ją...
 — Co zawiera ta szkatułka, Andreo?...
 — Papiery twoje.
 — Jak wygląda?...
 — Cała pokryta niebieskim aksamitem, ozdobiona srebrnymi liśćmi, okuta w srebro.
 — Więc ona skradła tę szkatułkę?... — krzyknął Balsamo, tupnąwszy nogą.
 — Tak, ona. Teraz schodzi ze schodów, idzie do przedpokoju, otwiera drzwi, pociąga za sznur, i drzwi, prowadzące na ulicę, otwierają się przed nią. Wyszła.
 — Czy to późno już było?...
 — Noc.