Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1467

 — Wyszła więc na chwilę przed mym powrotem, tem lepiej, może ją dogonię... idź za nią Andreo!...
 — Wyszła już, pędzi przez ulicę, jak szalona, jest na bulwarze... pędzi... pędzi bez odpoczynku.
 — Gdzie jest?...
 — Obok Bastylji.
 — Czy wciąż ją widzisz?
 — Prawie że obłąkana, ludzie oglądają się za nią. O, pyta, gdzie się znajduje.
 — Co mówi?... Słuchaj, słuchaj, na litość boską, nie strać ani słówka, Andreo. Kogo zapytała?...
 — Człowieka w czarnem ubraniu.
 — O co?...
 — O adres naczelnika policji.
 — I co, Andreo? czy otrzymała ten adres?...
 — Otrzymała.
 — Co dalej?...
 — Wraca i wychodzi na wielki plac.
 — Na plac Królewski. Czytaj w jej myślach.
 — Biegnij prędko!... natychmiast!... ta kobieta chce cię zadenuncjować. Jeśli dostanie się do pana de Sartines, będziesz zgubiony!...
 Balsamo krzyknął przeraźliwie, w jednej chwili przebiegł aleję parku, bramę Trianon ktoś mu otworzył, wskoczył na konia, a Dżerid pomknął, jak wicher.
 Tętent konia oddalał się coraz bardziej i w parę sekund zapanowała głucha cisza.