Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1476

 Nie, nic to już nie pomoże — mruknął niechcenie — nie wierzę już w nic. A jednak wiedza i wola są wszystkiem... Przebij mury, wolo moje! żądam tego całą potęgą duszy... Wolo moja goń nikczemnicę, dogoń ją, uderz w nią! Lorenzo! Lorenzo! śpij i milcz!
 Wyciągnął ramiona w stronę Paryża. Nie pędził już jak wprzódy; szlachetny arab stąpał wolno po bruku, — pan jego rozważał spokojnie następstwa ucieczki Lorenzy. Dojechali do Sévres. Balsamo zatrzymał konia, widocznie czekał na kogoś.
 Rzeczywiście człowiek jakiś zbliżył się do niego.
 — Czy to ty, Fryc? — zapytał jeździec.
 — Tak, panie.
 — Masz dokładne wiadomości?
 — Tak.
 — Pani Dubarry jest obecnie w Paryżu, czy w Luciennes?
 — W Paryżu.
 Balsamo odetchnął.
 — W jaki sposób się tu dostałeś?
 — Na Sułtanie.
 — Gdzież on?
 — W podwórzu tej oberży.
 — Osiodłany?
 — Osiodłany.
 — Przyprowadź go.
 Fryc wyprowadził za chwilę Sułtana, był to koń rasy niemieckiej, powolniejszy od Dżerida, ale silny i wytrwały.