Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/148

 — Bo nas może kto zejść.
 — Cóż znowu! — odparła Nicolina z pogardliwym uśmiechem. — Panna! ho! ho! ona musi być zazdrosna o pięknego panicza! Tem gorzej dla niej, bo ludzi, których zna się tajemnice, można się nie obawiać. O! panna Andrea miałaby być zazdrosną o Nicolinę! Co za zaszczyt dla mnie! I śmiech wymuszony, straszny jak huczenie burzy, przeraził Gilberta bardziej od wszelkiej pogróżki.
 — Nie panny się boję, Nicolino, lękam się o ciebie.
 — A tak! mówiłeś mi nieraz, że gdzie niema skandalu, tam niema nic złego. Filozofowie są nieraz obłudni, dlatego też wyznaczasz sobie z panną schadzki po nocy! No! no! dość już tych wykrętów!... Chodź do mego pokoju, ja tak chcę.
 — Nicolino! — zawołał, zgrzytając zębami.
 — Cóż takiego? — podchwyciła dziewczyna.
 — Strzeż się!
 I zamierzył się.
 — O! nie boję się. Biłeś mnie już raz, kiedy byłeś o mnie zazdrosny. Wtedy mnie kochałeś. Było to w tydzień po naszym dniu miodowym i pozwoliłam się bić. Ale dziś nie pozwolę, bo mnie już nie kochasz, bo dziś ja jestem zazdrosna.
 — I cóż mi zrobisz? — rzekł Gilbert, chwytając dziewczynę za rękę.
 — O! będę tak krzyczała, że panna zapyta cię