Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1483

 — Panie — ciągnęła Lorenza — człowiek jakiś porwał mnie od rodziny, człowiek ten ożenił się ze mną i więzi mnie od lat trzech; umieram z rozpaczy.
 Pan de Sartines przyglądał się szlachetnej fizjognomji Lorenzy, a głos jej śpiewny i słodki mimowoli wzruszał go do głębi.
 — Z jakiego kraju pani pochodzi?
 — Rzymianką jestem.
 — Jakie nosisz, pani, nazwisko?
 — Nazywam się Lorenza Feliciani.
 — Nie znam tej rodziny; czy jesteś pani szlachcianką?
 — Tak, panie.
 — O co mianowicie pani prosi?
 — Proszą o wymierzenie sprawiedliwości i ukaranie człowieka, który mnie męczy i więzi.
 — To mnie nie obchodzi, wszak jesteś pani jego żoną.
 — On tak sądzi.
 — Jakto?
 — Ja nie pamiętam mego ślubu, wszystko to działo się podczas mego snu.
 — Do djabła! Nie pojmują.
 — Co takiego?
 — Mówię, iż to mnie nie obchodzi, udaj się pani do prokuratora, do sądu, ja się do spraw małżeńskich nie wtrącam — rzekł pan de Sartines i zrobił ruch ręką, oznaczający, że posłuchanie skończone.