Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1498

 — Najzupełniej.
 — Więc jakież to nazwisko? — zapytał pan de Sartines, spodziewając się jakiegoś kłamstwa lub wybiegu.
 — Hrabia de Fenix.
 — Jakto nazwisko, pod którem kazałeś się pan oznajmić?
 — Tak, panie, to samo, którem kazałem się oznajmić.
 — Pana rzeczywiste nazwisko?
 — Tak, panie.
 — Zatem ów Acharat, ów Somini, margrabia d’Anna, margrabia Pellegrini, Józef Balsamo, to pan?
 — Ależ tak, ja, we własnej osobie! — rzekł spokojnie Balsamo.
 Pan de Sartines zamilkł na chwilę, jakby starając się ochłonąć z wrażenia, które wywarła na nim ta zuchwała otwartość.
 — Widzisz pan, że zgadłem — odrzekł nareszcie — bo z góry byłem przekonany, że ów Balsamo i hrabia de Fenix są jedną i tą samą osobą.
 — O! jesteś pan wielkim mistrzem, przyznaję.
 — A pan wielkim lekkoduchem — odparł naczelnik żandarmerji, kierując się ku taśmie od dzwonka.
 — Lekkoduchem, dlaczego?...
 — Bo za chwilę będziesz pan aresztowany z mego rozkazu.
 — O! za pozwoleniem — zawołał Balsamo, sta-