Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/151

 — I owszem, kocham cię zawsze.
 — Więc czego odemnie stronisz?
 — Bo, gdy się spotkamy, zawsze kłócisz się ze mną.
 — Dlatego, że się tylko spotykamy.
 — Wiesz, że zawsze byłem dziki i lubiłem samotność.
 — Tak, wiem, że szukasz samotności, wchodząc po drabinie.
 Gilbert czuł się pobitym na tym pierwszym punkcie.
 — No, no, bądź szczerym, jeżeli możesz, Gilbercie, i przyznaj się, że mnie już nie kochasz, albo że kochasz nas obie?
 — A gdyby tak było — rzekł Gilbert — cóżbyś na to powiedziała?
 — Powiedziałabym, że to potworne.
 — Czyż tak?
 — Tak, i że to tylko wina twego serca!
 — Nie, ale naszego społeczeństwa. Są kraje, gdzie, jak wiesz, każdy mężczyzna ma po siedm lub ośm żon.
 — To nie są chrześcijanie — odparła Nicolina niecierpliwie.
 — To są filozofowie! — wyniośle odpowiedział Gilbert.
 — O! panie filozofie! więc uważałbyś za dobre, gdybym jak ty, postarała się o drugiego jeszcze kochanka?