Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1512

nałeś, że z tem efektownem słowem, jakoś ci się dziś nie udaje; daj więc lepiej spokój spiskom, i zwróć pani szkatułkę, której żąda...
 — Więc doprawdy żądasz jej pani ode mnie? — zapytał, trzęsąc się z gniewu, de Sartines.
 — Tak, kochany naczelniku.
 — Ale przynajmniej wiedz pani...
 Balsamo spojrzał na hrabinę.
 — Nie chcę słuchać, bo nie mogłabym się niczego dowiedzieć, czegobym nie wiedziała; oddaj mi pan szkatułeczkę i dość już tego; przecież nie napróżno się tu trudziłam.
 — Zaklinam cię hrabino, na Boga Najwyższego, na Jego Królewską Mość...
 Balsamo okazał zniecierpliwienie.
 — Proszę o szkatułkę! — rzekła krótko hrabina — dajesz pan, czy nie; ale zastanów się dobrze nad tem, radzę panu.
 — Skoro pani sobie życzy — odrzekł pokornie de Sartines i podał hrabinie szkatułeczkę, w którą Balsamo tymczasem powkładał już papiery, rozrzucone na biurku.
 Hrabina zwróciła się doń z czarującym uśmiechem:
 — Hrabio — odezwała się — czy zechcesz łaskawie zanieść mi tę szkatułkę do karety i podać rękę, abym nie przechodziła sama przez te wszystkie przedpokoje, pełne wstrętnych figur. Dziękuję ci, panie de Sartines.
 I już Balsamo zmierzał ze swą protektorką ku