Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1514

 — Jaką kobietą, Wasza Wysokość?
 — Z tą, która tu zemdlała i którą wam oddałem.
 — Ma się zupełnie dobrze — odpowiedział woźny.
 — To dobrze; przyprowadź mi ją.
 — A gdzie mam po nią iść?
 — Jakto? do tego pokoju, gdzie ją zaniesiono.
 — Już jej tam niema, Wasza Wysokość.
 — Co? już jej niema, więc gdzież jest?
 — Nie wiem.
 — Jakto, poszła?
 — Tak.
 — Sama?
 — Sama.
 — Ależ ona nie była w stanie ruszyć się z miejsca.
 — Tak, wasza ekscelencjo! była zemdloną, ale w piąć minut potem, gdy oznajmiono Waszej ekscelencji hrabiego de Fenix, ocknęła się z tego szczególnego omdlenia, na które ani esencja octowa, ani sole, ani woda, nie pomagały. Naraz otworzyła oczy, wstała i odetchnęła z zadowoleniem.
 — A potem?
 — Potem zwróciła się ku drzwiom; a że nie mieliśmy rozkazu Waszej ekscelencji, ażeby ją zatrzymać, poszła więc sobie.
 — Poszła! — krzyknął de Sartines. — A! nieszczęśliwi, ja wszystkich was wpakuję do Bicêtre.