Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1519

jedno ostatnie pytanie, bo zdaje mi się, że panu się bardzo spieszy.
 — Mów, hrabino.
 — Powiedziałeś mi, hrabio, że cię ktoś zdradził. Mężczyzna, czy kobieta?
 — Kobieta.
 — O! o! hrabio, czyżby tu miłość grała jaką rolę?
 — Niestety! taki i to miłość, połączona z taką zazdrością, że się równa szałowi, a sprowadziła ona, jak już pani widziałaś, piękne następstwa; kobieta ta nie zadała mi ciosu śmiertelnego pchnięciem noża, bo wie, że mnie nie zabije, ale postanowiła mnie żywcem pogrzebać w więzieniu, lub zupełnie zniszczyć!
 — Jakto zniszczyć?
 — Tak jej się zdawało przynajmniej.
 — Hrabio, czy kazać już konie zatrzymać? — spytała Dubarry ze śmiechem. — Czy to temu żywemu srebru, które płynie w żyłach pańskich, zawdzięczasz nieśmiertelność, tak że wolą cię denuncjować, aniżeli zabijać? Czy życzysz sobie, hrabio, tu wysiąść, czy mam cię odwieźć na miejsce.
 — O! nie pani! byłoby to za wiele łaski z pani strony, zbaczać dla mnie z drogi. Przecie masztalerz prowadzi za nami mojego Dżerida.
 — A! to cudowne zwierzę, które, jak mówią, może się puszczać w zawody z wichrem stepowym?
 — Widzę, że się pani podoba.
 — Rzeczywiście, dzielny, przepyszny rumak!