Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1520

 — Pozwól go sobie ofiarować, hrabino, pod tym warunkiem, że tylko ty, pani, będziesz go dosiadać!
 — O! nie, nie, dziękuję bardzo, ja nie jeżdżę konno, a przynajmniej bardzo tchórzliwie. Ale chęci pańskie, hrabio, starczą mi w zupełności za uczynek. Dowidzenia tymczasem, a nie zapomnij pan, za dziesięć lat, miej dla mnie eliksir młodości.
 — Ja mówiłem za lat dwadzieścia.
 — Hrabio, czy nie wiesz, że lepiej zawcześnie, niżeli zapóźno. Więc nawet gdybyś mi go mógł dać za pięć lat... nikt nie wie, co się stać może.
 — Jak pani sobie życzy! Wszak pani wie, że jestem jej całkiem oddany.
 — Ostatnie słóweczko, hrabio.
 — Słucham.
 — Muszę już mieć wielkie zaufanie i wiarę w ciebie, aby ci to powiedzieć!
 Balsamo, który już jedną nogą był na stopniu, zapanował nad swą niecierpliwością i zbliżył się znów do hrabiny.
 — Powszechnie mówią — ciągnęła dalej Dubarry że król ma słabostkę do tej małej Taverney?
 — A! czyż to możliwe?
 — A nawet mówią, że wielką skłonność. Musisz mi powiedzieć, hrabio, czy to prawda? nie oszczędzaj mnie, powiedz mi jak przyjaciółce, zaklinam cię, wyjaw mi całą prawdę.
 — Hrabino, uczynię więcej, bo cię zapewniam,