Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1521

że panna Andrea nie będzie nigdy kochanką królewską.
 — A dlaczego to, hrabio! — krzyknęła Dubarry.
 — Dlatego, że ja tego nie chcę — odparł Balsamo.
 — O! — zawołała hrabina niedowierzająco!
 — Wątpisz, pani?
 — Czy nie wolno?
 — Nie wątp, pani, nigdy o sile i potędze wiedzy. Uwierzyłaś, hrabino, kiedy ci mówiłem: tak; wierz mi, kiedy ci mówię: nie.
 — Więc pan masz na to jakieś środki?...
 Wstrzymała się z uśmiechem.
 — Skończ, pani.
 — Środki, które mogą zniweczyć kaprysy króla, zwalczyć jego fantazję.
 Balsamo uśmiechnął się.
 — Ja wywołuję sympatje — odrzekł.
 — Tak, wiem o tem.
 — Pani nawet w to wierzysz?
 — Wierzę.
 — A więc tak samo nakażę odrazę. Uspokój się więc, hrabino, ja czuwam.
 Balsamo wygłaszał wszystkie te efektowne frazesy z takiem przejęciem, że pani Dubarry tylko w takim razie nie byłaby uwierzyła wieszczej sile czarodzieja, gdyby była wiedziała, z jaką gorączkową niecierpliwością myślał właśnie w tej chwili co się dzieje z Lorenzą.
 — Tak, hrabio — odrzekła zupełnie przekona-